Odchodzę, znikam niezauważalnie,

zachłysnąłem się szczęściem,

Nie zauważając że topie się w rozczarowaniach i kłamstwie.

Lubiłem słychać jego kłamstw,

Nawet znając je już na pamięć.

Przecież tylko wtedy,

mógł być idealny.

Niektóre błędy popełniałam celowo, bawiły mnie, i nadal bawią.

Nie układało się nam…..zaczęłam więc,

cieszyć się naszymi potknięciami, porażkami.

Przecież z czego muszę,

czerpać radość.

Nawet nie wiesz ile ranków budziłem się,

aby być przy Tobie,

a Ciebie nie ma.

Czemu, Cie nie ma?

Bo życie……

Zaczęliśmy nowe rozdziały w naszych myślach,

A ciałem tkwiliśmy, w niedomkniętych.

Nie szukając epilogu,

próbowaliśmy pisać prolog, na dwa światy.

Ale nie osądzajmy książek po okładce,

a może coś nas zaskoczy.

Rozbijasz mnie na kawałki,

kawałki atomów,

nie wiedząc jak i w jaki sposób.

Moje uczucia rozwiewa poranny wiatr,

a ty tego nie widzisz.

 A gdy nagle przypomnisz sobie o mnie,

mnie już nie będzie,

będę wszędzie tylko nie tutaj.

Czy przynajmniej wtedy zrozumiesz co czułem,

pomyślisz w końcu o mnie?

 -Spędzisz dziś ze mną dzień?

-Dziś nie za bardzo, nie mogę…

– Rozumiem

odchodzę wzruszając ramionami,

to taki gest który pozostał po skrzydłach,

na których mieliśmy latać.

                                                           – Marzyciel

Nikt tak pięknie mnie nie ranił jak ty.

                                                                    –Romantyk